حلقه ها

مشتري، حلقه هاي كم نور و تيره اي دارد كه از قطعات كوچك سنگ و گرد و غبار تشكيل شده اند. اين حلقه ها، در سال 1980، توسط فضاپيماي وياجر1 ناسا كشف شدند. هنگامي كه وياجر2 به مشتري فرستاده شد، اين حلقه ها بيشتر مورد بررسي قرار گرفتند. قدرت بازتاب اين حلقه ها، 05/0 است. آنها مقدار زيادي از نوري را كه جذب مي كنند، باز نمي گردانند.

حلقه هاله: حلقه اي عريض و تيره است كه به شكل نان گرد مي باشد. عرض آن حدود 22800 و ضخامت آن حدود 20000 كيلومتر است. اين حلقه از 100000 كيلومتري مركز مشتري آغاز مي شود. لبه خارجي هاله،‌ به حلقه اصلي محدود مي شود.

حلقه اصلي: عرض آن 6400 كيلومتر و ضخامت آن كمتر از 30 كيلومتر است. جرم اين حلقه بسيار نازك، ‌حدود ده به توان سيزده كيلومتر است. پهناي حلقه حدود 7000 كيلومتر است. اين حلقه از 122800 كيلومتري مركز مشتري آغاز مي شود و لبه خارجي آن 129130كيلومتر از مركز مشتري فاصله دارد. دو قمر كوچك آدراستا و متيس،‌در حلقه اصلي مي چرخند و احتمالا منبع گردو غبار اين حلقه هستند.

حلقه گوسامر: حلقه اي بسيار تيره و عريض است. اين حلقه خود داراي دو حلقه مي باشد، يكي از حلقه ها در ديگري فرورفته است. اين حلقه از ذرات بسيار كوچك وخرده هاي ميكروسكوپي دو قمر آمالتا و تب تشكيل شده است. حلقه گوسامر، از 129000 كيلومتري مركز مشتري آغاز مي شود و تا مدار قمر آمالتا ادامه مي يابد.